Patrick Roose: De "Third Man" in een beroemd Gents orgelmakersgeslacht: Ægidius-Franciscus van Peteghem (1737-1797)

De orgelmakersfamilie Van Peteghem kende vier generaties, gelijkelijk verdeeld over de 18^de en de 19^de eeuw. Wanneer we een bilan opmaken dan constateren we dat aan stamvader Pieter Van Peteghem en zijn tweede zoon, Lambert-Benoit, reeds veel aandacht besteed is, zowel wat betreffende hun instrumenten – in klank (opnamen) én beeld (iconografie) – als betreffende hun bedrijfsgeschiedenis. Hoewel Ægidius-Franciscus de oudste zoon van Pieter was, speelde hij niet de hoofdrol in het familiebedrijf maar was hij niettemin een belangrijke "third man". Aan zijn persoon apart werd in 1986 door ORGELKUNST een artikel gewijd. Na ruim 35 jaar was echter dit luik van de Van Peteghem-historiek aan een update toe, en die kan de lezer thans vinden in deze bijdrage.

In de praktijk lijkt er nauwelijks onderscheid te merken tussen werk van de geassocieerde vader Pieter en zoon Lambert-Benoit, enerzijds, en werk van Ægidius-Franciscus, anderzijds.

Een kort woord wordt tevens aan zoon Pierre-François gewijd. Aparte aandacht wordt besteed aan het wedervaren van het orgel van de Mechelse kathedraal, het (tot dusver bekend) grootste instrument dat uit Gentse atelier gekomen is.

De werklijst van Ægidius-Franciscus werd aangevuld, en wordt in de marge geïllustreerd met enkele voorbeelden. Als nevenaspect komt ook de woning van de orgelmaker aan bod, met een fraaie bouwaanvraag, in kleur, en recentere foto's.

––––––––––

Annelies Focquaert: De orgelmuziek van Luc De Winter

In dit artikel presenteert Annelies Focquaert een overzicht van de orgelwerken van componist Luc De Winter (°1966). De laatste jaren creëerde ze heel wat van zijn nieuwe composities. Vanuit deze ervaring ontstond haar nieuwsgierigheid naar het hoe en waarom van deze werken, die voor de luisteraar en uitvoerder vaak een meditatieve ervaring zijn. De Winter studeerde aan het Lemmensinstituut: orgel bij Luk Bastiaens, improvisatie bij Reitze Smits, en compositie en analyse bij Luc Van Hove. Sinds 1996 heeft hij een doorgedreven praktijk in het zenboeddhisme. Hij ontving de monnikswijding in 2003 en is sinds 2010 leraar te Antwerpen. Hij beklemtoont graag de overeenkomsten tussen de spirituele stromingen binnen de boeddhistische, hindoeïstische, christelijke en islamitische mystiek, die gericht zijn op contact leggen met de essentie van het bestaan. Dit laatste is onlosmakelijk verbonden met De Winters werk als componist. Doorheen de jaren werkte hij daarvoor zijn Sandokai-principe uit, waarbij San staat voor het vele, Do voor het ene, en Kai de integratie van beide. Tussen 1994 en 2019 gaf hij les orgel en compositie aan verschillende muziekacademies. Wegens chronische gezondheidsproblemen leidt hij sinds 2019 een teruggetrokken bestaan.

Zijn belangrijkste orgelwerken zijn Flowers of Emptiness (2014), Ten Millennium Future (2018), El Castillo Interior(2019-2024), Phoenix Diptych (2020-2024) en het nog niet gecreëerde Sleepless Dreams of the Phoenix (2023). Een groot werk gebaseerd op een cantus firmus uit de Souterliedekens staat in de steigers en zal Pelican Psalm heten. Daarnaast schreef hij ook werken die sterk aanleunen bij oude stijlen, zoals Tiento (2005), Passamezzo Antico (2007) en Scarborough Fair (2015).

Als wezenlijk deel van zijn orgeloeuvre vielen zijn werken voor orgel en sopraan buiten de omvang van dit artikel: zie www.orgelkunst.be voor besprekingen van ondermeer de liedcycli Cold Mountain (2019) en Mystère de l'Instant Présent(2021). Op zijn website www.lucdewinter.com staat onder meer zijn werkenlijst, en een overzicht van opdrachten, uitvoeringen en opnames.